مقایسه اثربخشی بازی‌درمانی و قصه‌گویی بر بهبود نشانگان اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی دانش‌آموزان

زمینه و هدف: اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی، با مشکلات بسیاری همراه بوده و روش‌های درمانی متعددی برای درمان کودکان مبتلا به این اختلال معرفی شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازی‌درمانی و قصه‌گویی بر بهبود نشانگان اختلال بیش‌فعالی و نقص‌توجه در دانش‌آموزان صورت گرفت روش بررسی: روش پژوهش از نوع طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا مقیاس  Connersبر روی 450 دانش‌آموز دختر (سنین 12-7 سال) مدارس شهرستان سمنان انجام شد. سپس از این تعداد، 45 دانش‌آموز‌ که در مقیاس Conners بیشترین نمره را کسب کردند، به‌طور داوطلبانه انتخاب شدند. در ادامه، این 45 دانش‌آموز به‌صورت تصادفی و مساوی در دوگروه آزمایش (بازی‌درمانی و قصه‌گویی) و کنترل قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و تحلیل واریانس یک‌متغیره تحلیل شدند. یافته‌ها: براساس نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره، بین گروه‌های آزمایش و کنترل در متغیرهای بیش‌فعالی، سلوک، نقص‌توجه و اضطراب، تفاوت معنی‌داری وجود داشت (005/0≥p، 22/17=(35،4)F). نتایج براساس آزمون تحلیل واریانس یک‌متغیره حاکی از آن بود که در همه متغیرهای مورد بررسی بجز انفعال بین گروه‌ها، تفاوت معنی‌دار بوده است. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بازی‌درمانی و قصه‌گویی بر بهبود نشانگان اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی تأثیر مثبت دارد؛ لذا به‌کارگیری این روش‌ها می‌تواند برای دانش‌آموزان نتایج مفیدی را در پی داشته باشد. کلید واژه‌ها: بازی‌درمانی؛ قصه‌گویی؛ نقص‌توجه؛ بیش‌فعالی؛ روانشناسی؛ آموزش و پرورش؛ دانش‌آموزان.